Op zaterdag 3 maart publiceerde Gerbert Faure een opiniestuk in De Morgen, dit in het kader van het veelbesproken proces van Renaud Hardy in Tongeren.
.
Faure’s opiniestuk in De Morgen
Op zaterdag 3 maart publiceerde Gerbert Faure een opiniestuk in De Morgen, dit in het kader van het veelbesproken proces van Renaud Hardy in Tongeren.
.
consequent.blog 
Uitstekende en boeiende reactie van jouw kant, Jan.Ik ben het bijna helemaal eens met je. De enige bedenking die ik maak is waar je schrijft ‘ Slachtoffers willen vooral erkenning. Vergelding waarvoor schuld nodig is, is minder belangrijk’.
Mm, ik vermoed/vrees dat bij veel mensen vergelding met schuld nog altijd ( en begrijpelijk) ‘n zeer grote pscychologische voldoening geeft. En dat slachtoffers op deze wijze de nodige erkenning ervaren.
LikeLike
Mooie voorzet naar de lezing van Shaw & Blakey die precies daarover gaat. Voor de rest is er toch wel wat materiaal dat zuiver retributieve verlangens eerder als een minderheidsbehoefte ziet.
LikeLike
Verder is je laatste zin net het punt van Faure. We zijn het slachtoffers omwille van die erkenning verplicht om schuld, verantwoordelijkheid, vrije wil in stand te houden. Boeiend boek dat een flink stuk met ons meegaat. Binnenkort een recensie.
LikeLike
Als ik het goed begrijp, is het argument dus dat Hardy niet verantwoordelijk is omdat zijn gedrag oorzakelijk bepaald werd. Causaliteit wordt inderdaad door het “gezond verstand” en het alledaagse taalgebruik gezien als tegengesteld aan vrije wil. Maar eigenlijk is dit niet zo evident als het lijkt. Vrije wil en causaliteit zijn niet tegenstrijdig, want de vrije wil veronderstelt juist de causaliteit. Zowel voor- als tegenstanders van de vrije wil in de filosofie hebben dan ook een “compatibilistisch” standpunt ingenomen: Kant die zowel causaliteit als vrije wil aannam, maar ook Nietzsche die beide concepten in Götzen-Dämmerung problematiseert. Nietzsche toont heel duidelijk hoe het concept vrije wil causaliteit veronderstelt: bij vrije wil gaat men er namelijk van uit dat een “mentale inentie” een bepaald gedrag veroorzaakt. Zonder causaliteit, geen vrije wil.
LikeLike
Dank voor je reactie. Die kwestie verdeelt inderdaad vrije wilsceptici en compatibilisten. We zullen dit ook niet snel oplossen. Ogenschijnlijk is het juist dat vrije wil causaliteit vergt, want is dat niet het geval dan valt moeilijk te begrijpen dat iets jouw keuze is. Door causaliteit of een systeem dat er goed op gelijkt kan je je hiervan verzekeren. Je “mentale intentie” kan de beslissing dan nemen of veroorzaken of ertoe bijdragen. Alleen heeft die causale inbedding van die vrije keuze een kostprijs. Want hoe ben je tot die “mentale intentie” gekomen? Hoe heeft zich die gevormd en welke waarde heb je die gegeven in je deliberatie? Wellicht zijn hiervoor opnieuw oorzaken te geven, causale structuren aan te wijzen, hoe zou het anders, maar waar bevindt zich de wilsvrijheid uiteindelijk dan, eenmaal dat je het netwerk van factoren in kaart bracht die je beslissing stuurden?
LikeLike
Als ik het goed begrijp, is het argument dus dat Hardy niet verantwoordelijk is omdat zijn gedrag oorzakelijk bepaald werd. Causaliteit wordt inderdaad door het “gezond verstand” en het alledaagse taalgebruik gezien als tegengesteld aan vrije wil. Maar eigenlijk is dit niet zo evident als het lijkt. Vrije wil en causaliteit zijn niet tegenstrijdig, want de vrije wil veronderstelt juist de causaliteit. Zowel voor- als tegenstanders van de vrije wil in de filosofie hebben dan ook een “compatibilistisch” standpunt ingenomen: Kant die zowel causaliteit als vrije wil aannam, maar ook Nietzsche die beide concepten in Götzen-Dämmerung problematiseert. Nietzsche toont heel duidelijk hoe het concept vrije wil causaliteit veronderstelt: bij vrije wil gaat men er namelijk van uit dat een “mentale inentie” een bepaald gedrag veroorzaakt. Zonder causaliteit, geen vrije wil.
LikeLike
als we ervan uitgaan dat Hardy’s autonoom en hoger moreel denken gehijackd was door een zijn dagelijkse dopamine impregnatie (laat ons niet vergeten dat de nam hoge dosis cocaine nam simultaan met dopamine agonist, dopamine precursor en enzym blokker) dan zou het een zeer waardevolle conclusie kunnen opleveren om thans (hopelijk zonder coke in de gevangenis en met meer rationele anti-Parkinsontherapie) mocht blijken dat zijn inzicht in het boze van zijn daden (zijn hoger moreel besef) terugkeren… of niet.
LikeLike