Kris Wellekens
“Ik kan er niet meer tegen, zij maakt opzettelijk mijn leven zuur. Het is ondertussen al dinsdag en nog steeds heeft zij geen antwoord gegeven op de vraag hoe de wissel van ons kind op vrijdag zal worden georganiseerd.”
“Waarom denkt u dat zij dit doet om uw het leven zuur te maken ?”
“Dit is toch niet normaal? Indien zij oprecht zou begaan zijn met ons kind, had zij toch al vorige week geantwoord, zodat niet alleen wij, maar ook ons kind weten waar zich aan te verwachten.”
“Zegt u dan: voor mij is ‘normaal’ dat er minstens een week op voorhand wordt afgesproken?”
“Dat is toch niet ‘mijn’ invulling van ‘normaal’! Dat ís toch gewoon ‘normaal’ ? Hoe kunnen we haar aan het verstand brengen dat ze zich ‘normaal’ gedraagt?! Overigens, dit is maar één voorbeeld van de vele eenzijdige beslissingen die zij neemt en waar ik mij maar moet naar schikken. Zij beslist om pas enkele dagen voor de wissel te antwoorden, dus: ik moet mij schikken; zij beslist om dit en dat, dus: ik moet mij schikken? Kan een rechter haar niet duidelijk maken dat zij zich eens ‘normaal’ hoort te gedragen? Als een rechter dat al niet kan!
“Wat ik u hoor vertellen, is dat u zich stoort aan tal van beslissingen die mevrouw neemt, zelfs aan haar hele houding en denken. Correct ?”
“Inderdaad, al jaren probeer ik haar duidelijk te maken dat ze beter dit of dat zou doen – maar het is verloren moeite.”
“Wat maakt dan dat u denkt, nu de relatie is beëindigd, dat u er nu wel zal in slagen haar houding of denken te veranderen ? “
“Dat weet ik niet, maar zo kan het voor mij niet verder, ik ga hieraan kapot.”
“Wel, misschien is het dan beter uw focus te verleggen. Waar u nu vooral een boodschap tracht over te brengen: “dit is hoe ik graag zou hebben dat de zaken lopen” en u zich frustreert in de vaststelling dat de zaken niet zo lopen, kan u misschien aanvaarden dat zij momenteel niet in staat is om ‘de zaken zo te laten lopen’ zoals u dat wilt. Wil u even meegaan in het volgende:
“Uw hersenen maken miljarden verbindingen. Bij de plotse vraag “hoeveel dagen op voorhand dient een wisselmoment te worden georganiseerd” treden er in uw brein exact 20 verbindingen in werking. Alsof ze een soort computerprogramma uitvoeren, met inputs en outputs, berekenen ze gauw uw antwoord: je gelooft dat 7 dagen een minimale termijn is om deze wissel goed te organiseren, ongeacht allerlei onverwachte omstandigheden waar u vindt dat zij die uiteraard zo snel mogelijk met jou communiceert. Verneem je niets, dan zijn het 7 dagen op voorhand. Dit zijn uw hersenen en zo zitten uw verbindingen in elkaar. Dat bent u.
“Ook zij heeft een stel hersenen met miljarden verbindingen. Ook haar brein beantwoordt deze vraag met 20 verbindingen. Jammer genoeg zijn het 20 andere verbindingen die, na inputs en outputs, tot een heel andere beslissing komen: “2 dagen op voorhand zal wel genoeg zijn zeker. Mocht het er meer moeten zijn dan liet hij dat zeker op voorhand weten. Ik heb niets van hem gehoord.” Dat zijn haar hersenen en zo zitten haar verbindingen in elkaar. Dat is zij.
“Maar kan ze mijn verbindingen dan niet beter begrijpen?”
“Alleen als de verbindingen hiervoor aanwezig zijn. Maar wat als je weet dat die er niet zijn en dat u niet over bruggen beschikt om nieuwe gedachten met elkaar te verbinden, wat heeft die eisende toon en verwijtende woede voor zin?”
“Balen zeker?”
“De uitdaging is niet haar of haar brein te veranderen; de uitdaging is een gemeenschappelijke deler te zoeken en tot bevredigende afspraken te komen. Afspraken waar u kunt mee leven en waarin zij zich ook wil aan houden.“
“Of ik schiet haar de kop af!” (lacht)
“Ik geloof niet dat uw verbindingen dit voor elkaar krijgen, maar ik daag je zeker niet uit.”
consequent.blog 